Έφυγε στα 91 ο Πετρολούκας Χαλκιάς: Ο «άρχοντας» του ηπειρώτικου κλαρίνου που έφερε την παράδοση στον κόσμο

Η Ήπειρος και ολόκληρη η Ελλάδα πενθούν την απώλεια του Πετρολούκα Χαλκιά, του σπουδαίου κλαρινίστα που έφυγε από τη ζωή στα 91 του χρόνια. Με έναν ήχο λιτό στις νότες αλλά βαθύ και μεστό, ο Χαλκιάς σφράγισε ανεξίτηλα το ηπειρώτικο τραγούδι, το οποίο λάτρεψαν γενιές, τόσο στην Ελλάδα όσο και πέρα από τον Ατλαντικό.

Γεννημένος στο Πωγώνι το 1934, ο Πετρολούκας Χαλκιάς ξεκίνησε να μαθαίνει κλαρίνο από την ηλικία των 11, ακολουθώντας τα χνάρια του μουσικού πατέρα του, Περικλή Χαλκιά, μαθητή του θρυλικού Φίλιππα Ρούντα. Από νωρίς συνόδευε τον πατέρα του στα μουσικά του βήματα, προτού μετακομίσει στην Αθήνα για την πρώτη του ραδιοφωνική εμφάνιση. Το 1960 έφυγε για τις ΗΠΑ, όπου έμεινε μέχρι το 1979, οπότε και επέστρεψε μόνιμα στην Αθήνα, παραμένοντας πιστός στον ήχο της Ηπείρου – τον ήχο του έρωτα, του θανάτου και της ξενιτιάς.

Ο Πετρολούκας Χαλκιάς, όπως και ο (μη συγγενής του, παρά τη συνωνυμία) Τάσος Χαλκιάς, συνέβαλαν τα μέγιστα στην ανάδειξη του ηπειρώτικου τραγουδιού. Η μουσική της Ηπείρου θεωρούνταν «δύσκολη» για το ευρύ κοινό, ειδικά στη μεταπολεμική Αθήνα που προσπαθούσε να αποβάλει την «επαρχιώτικη» ταυτότητα. Η κατάσταση επιδεινώθηκε κατά τη διάρκεια της χούντας, όταν τα «πανηγυρτζίδικα» κλαρίνα και οι ύμνοι προς το καθεστώς έκαναν το όργανο αντιπαθές στο κοινωνικό σύνολο.

Η «επανασύνδεση» του κοινού με το κλαρίνο ξεκίνησε, εν πολλοίς, χάρη στον Διονύση Σαββόπουλο. Η συνεργασία του με τον Τάσο Χαλκιά το 1970 και η μουσική επιμέλεια του «Αίαντα» από τον Χαλκιά το 1972 για το ΚΘΒΕ, άνοιξαν τον δρόμο για την επανεκτίμηση του αργού, γλυκού και δωρικού ήχου του οργάνου. Όταν ο Πετρολούκας Χαλκιάς επέστρεψε από τις ΗΠΑ, το μουσικό τοπίο ήταν πλέον πιο δεκτικό.

Πηγή: in.gr